امروزه کمتر برنامهنویس و دولوپری را میتوان یافت که روزانه چندین ساعت کد بزند و حداقل یک الی دو بار، یا حتی بیشتر، گذرش به وبسایت استک اورفلو نیفتد (مسلماً نگارندهٔ این پست هم از این قاعده مستثنی نبوده و استک اورفلو زندگیاش را به مراتب لذتبخشتر ساخته است.) و نیاز به توضیح هم نیست که یک از دو بنیانگذار این شرکت Jeff Atwood است که یک دولوپر، نویسنده، بلاگر و کارآفرین موفق است.
در راستای تشکر از Jeff Atwood، یک ایمیل تشکرآمیز در تاریخ ۴ شهریور ۱۳۹۶ با مضمون زیر برای ایشان ارسال شد (تاریخ را به خاطر داشته باشید):
Dear Jeff Atwood,
This is Behzad from SokanAcademy.com and this is just to thank you and your professional team for all you have done for developers & programmers from all around the world which has made the life way easier.
Best
Behzad Moradi
برگردان فارسی نامهٔ فوق هم به شرح زیر است:
آقای جف اِتوود عزیز سلام،
من بهزادم از سکان آکادمی و فقط جهت تشکر از شما و تیم حرفهایتان به خاطر کارهایی که برای دولوپرها و برنامهنویسها در سراسر دنیا انجام دادهاید و زندگی را برایشان به مراتب راحتتر کردهاید، این ایمیل را ارسال میکنم.
با آرزوی بهترینها
بهزاد مرادی
در کمال ناباوری، صرفاً پس از دو روز و در تاریخ ۶ شهریور ایشان پاسخی با این مضمون دادند:
Hey thanks for writing!
Stack Overflow is made up of programmers just like you, helping each other learn.
I hope my current open source project https://discourse.org is also useful!
Jeff
برگردان فارسی پاسخ ایشان هم به شرح زیر است:
مرسی بابت ایمیلت!
استک اورفور از برنامهنویسهایی مثل تو تشکیل شده که دور هم جمع شدیم تا به هم کمک کنیم بیشتر یاد بگیریم.
امیدوارم پروژهٔ دیگر اپنسورس من تحت عنوان https://discourse.org هم برات مفید واقع بشه.
جِف
چه درسی میتوانیم بگیریم؟
به نظر میرسد که وقتی میبینیم تیمی از افراد باانگیزه دور هم جمع شده و سرویسی باکیفیت و در عین حال رایگان ارائه میدهند، حداقل کاری که میتوانیم انجام دهیم این است که از آنها به خاطر سرویسشان تشکر کنیم تا انگیزهٔ ایشان برای طی کردن ادامهٔ راه دوچندان گردد (گرچه به نظر میرسد که تیمهایی حرفهای همچون استک اورفلو آنچنان خودانگیخته هستند که نیازی به عوامل بیرونی برای انگیزه گرفتن ندارند!)
نکتهٔ دیگری که در اینجا اشاره به آن خالی از لطف نیست، مسئلهٔ فرهنگ است. ظاهراً در برخی کشورهای جهان این قضیه به خوبی جا افتاده است که وقتی فردی که برای شما ایمیل ارسال میکند، درخواستی میفرستد و یا مثلاً در توییتر پیام خصوصی ارسال میکند را تا حد ممکن نمیبایست بدون پاسخ گذاشت.
یکی از دلایل اصلی راهاندازی رادیو فولاستک، ایجاد فضایی جهت راهنمایی دولوپرهای تازهکار و کسانی که به نوعی قصد ورود به صنعت توسعهٔ نرمافزار را دارند بوده و این در حالی است که به کَرات اتفاق افتاده که برای فعالان این حوزه در ایران (که از بردن نامشان معذوریم) برای شرکت به عنوان مهمان بعدی رادیو فولاستک دعوتنامه فرستاده اما غافل از پاسخی حتی از طرف مُنشی ایشان که به نظر میرسد که بیفرهنگی یکی از دردهای اصلی جامعهٔ فعلی ما است که تحت هیچ عنوان نمیشود آن را با ماشین آخرین مدل سوار شدن، طراحی دفتر کار به سَبک گوگل، کتوشلوار چند میلیونی بر تن کردن و چیزهایی از این دست جبران کرد (توصیه میشود برای آشنایی بیشتر با دلایل عقبافتادگی ایران، به مقالهٔ چرا عقب ماندهایم! مراجعه نمایید.)