هوش مصنوعی از آن مقولات جالب و البته مبهمی است که این روزها به قول معروف وایرال شده و هر جایی که پا بگذاریم یک صحبتی از آن به میان می‌آید. این صحبت‌ها اغلب آمیخته با نگرانی در مورد آینده است و این نگرانی نه تنها برای الان بلکه از وقتی با کامپیوتر و قابلیت‌های آن آشنا شدیم، برای ما به وجود آمد. نمونه بارزش هم در اواسط قرن گذشته می‌توان سراغ کرد، کجا؟ آزمایش تورینگ.
آلن تورینگ از هفتاد سال پیش تا الان چیزی رو پیش‌بینی می‌کرد و در مورد صحبت کرده بود که ما از همیشه به اون نزدیک تر هستیم، شروع داستان هم از اینجاس که ما به عنوان هوش طبیعی نتوانیم تشخیص بدهیم که با چه کسی صحبت می‌کنیم، یک آدم یا ماشین؟ حتماً تماس گوگل اسیستنت با آرایشگاه را دیده‌اید.
https://www.youtube.com/watch?v=D5VN56jQMWM
بیائید با اطلاعات الانمان در زمان کمی به عقب برویم، مثلا بیست و دو سه سال پیش، خاطرم هست آن وقت‌ها مجله دانشمند را خریده بودم و مطالعه می‌کردم، در مطلبی از یک ساعت مفهومی صحبت کرده بود که به زودی ساخته خواهد شد. با این ویژگیها: ماشین حساب دارد، چراغ قوه دارد، امکان تماس تلفنی دارد، می‌تواند عکس بگیرد و در نهایت می‌تواند ساعت را هم نشان بدهد. دیدگاه ما در بیست و خورده‌ای سال به آینده را داشتید؟ آن وقت که زیاد هم دور نیست، اصولا به ساعت به عنوان آینده تکنولوژی نگاه می‌کردند، شما و من می‌دانیم که گجت اصلی برای ما تبدیل به موبایل شده و به راحتی به آپشن‌های ساعت‌های مثلاً هوشمند آن موقع می‌خندیم. نه تنها این مقاله، بلکه بارها دیده یا شنیده بودم که آینده هوشمند دنیا را در گجتی شبیه ساعت یا مچبند جستجو می‌کردند، حداقل تا الان می‌توانیم بگوئیم که گجت اصلی موبایل بوده است و نه ساعت.
حرفم این است که بخشی از مشکل و موانع را زمان حل می‌کند، زیاد نباید برای‌اش جوش بزنیم، اما در عین حال باید بپذیریم که هر چند دید ما به ساعت‌های آینده خنده دار بود، اما گریز از تغییر در آینده امکان پذیر نبود و نیست. چون ما تشنه رسیدن به آن بودیم، دوست داشتیم همراهمان ساعت باشد، ماشین حساب باشد، تماس در لحظه و مکان باشد و در واقع دوست داریم خودمان را تواناتر از قبل کنیم، حالا به هر وسیله‌ای، ساعت، موبایل یا هوش مصنوعی.
شاید کسی که طراح آن ساعت کذایی بود، تصوری از امکانات موجود الان بر روی گوشی‌ها نداشته باشد، دلیلش هم ساده است، با امکانات زمان خود و کمی پیشرفته‌تر به موضوع نگاه کرده، اتفاقی که الان برای ما صادق است، شاید تصور ما از هوش مصنوعی اشتباه باشد، به جای دیدگاهی شبیه فیلم‌های Her و Terminator که هوش مصنوعی و طبیعی را از هم جدا کرده‌اند، هوش طبیعی و مصنوعی یکی شوند و نسل جدیدی از نوع بشر را پدید آوردند که چیزی بین ماشین و انسان باشند، نه از لحاظ جسمی بلکه از لحاظ فکری. چه بسا حتی روزی نیازمند همین جسم و شکل و ظاهر هم نباشیم، خودمان را تبدیل به موجودی دیگر، شکلی دیگر و حتی انرژی‌ای دیگر کنیم.
واقع‌بینانه نگاه کنیم، این اتفاق خواهد افتاد، در واقع افتاده است، ما نه تنها آخرین نسل Pure از انسان‌ها نیستم، بلکه از وقتی برای بقا از واکسن استفاده کردیم و برای دیدن از عینک بهره بردیم، قدم در راهی گذاشتیم که تجهیزات را بخشی از خودمان کنیم، نه جدا از ما، بلکه بخشی از تعریف ما از خودمان شدند. در واقع بیشتر از هوش مصنوعی منتظر تغییر خودمان باشیم.