شاید به جرأت بتوان گفت که تا این تاریخ هیچ زمانی بهتر برای برنامه‌نویسی نبوده است و شاهد این ادعا هم آمار و ارقام استخدامی برنامه‌نویسان و دولوپرهای نرم‌افزار در سرتاسر دنیا است به طوری که برای متخصصین فعال در حوزهٔ فناوری چنین خبری حاکی از آن است که عصر کنونی بهترین زمان برای یافتن شغلی بهتر با شرایط کاری به مراتب مطلوب‌تر خواهد بود اما یکی از سؤالاتی که در اینجا مطرح می‌شود این است که انگیزهٔ اصلی اکثر دولوپرها چیست.
آیا همهٔ دولوپرها برای پول کار می‌کنند؟
پول و درآمد بیشتر چیزی نیست که همهٔ برنامه‌نویسان و دولوپرها به دنبال آن هستند و در پاسخ به این پرسش که چه عامل نهفته‌ای پشت پرده قرار دارد و اساساً آیا تا به حال از خود پرسیده‌اید که چرا بسیاری از دولوپرها میلیونر نیستند، شاید بتوان گفت علت اصلی اینکه بسیاری از دولوپرها به دنبال پول نمی‌روند این است که ایشان عاشق کاری هستند که انجام می‌دهند. Kroah Hartman، که یکی از دولوپرهای ارشد کِرنِل لینوکس است، در این راستا اعتقا دارد که:
سرگرمی من کدنویسی بود و پس از مدتی این سرگرمی به حرفه‌ای که از آن کسب درآمد می‌کنم مبدل شد. خُب آدم‌ها برای سرگرمی‌شان چه کارهایی که نمی‌کنن.
از همه چیز گذشته، مشکل اصلی دولوپرها این است که در شرکت‌های بزرگ استعدادهای ایشان زیر لایه‌های مدیریتی دفن شده و آن‌طور که باید و شاید نمی‌توانند استعدادهای خود را شکوفا سازند. به گفتهٔ متخصصی در زمینهٔ فناوری:
حتی اگر هم یک برنامه‌نویس خوب بتونه از هفت‌خان رستم عبور کرده و وارد یک شرکت بزرگ بشه، باز هم هزاران لایهٔ مدیریتی مابین وی و مدیرعامل شرکت وجود داره که هر کدوم از این مدیران میانی درآمد به مراتب بالاتری نسبت به کارمند زیرشاخهٔ خود دارن و این در حالی هست که به نسبت حقوق دریافتی‌شان، سهم بسزایی در موفقیت شرکت، محصولات و خدماتش ندارند که با این تفاسیر، نقش برنامه‌نویسان و دولوپرها همچون کشاورزانی هست که در مزرعه کار می‌کنن و درسته که کشاورزان بیشترین زحمت را برای تولید چیزی همچون گندم می‌کشن، اما واقعیت امر اینه که کمترین سود عایدشون می‌شه!
اگر توسعهٔ نرم‌افزار همانند دنیای ورزش، هنر، موسیقی و … بود، باز هم اوضاع قابل‌تحمل‌تر بود چرا که در این حرفه‌ها فرد به راحتی #برند می‌شود. گرچه دولوپرها به عنوان منابع انسانی خلاقی شناخته می‌شوند اما در میان کاربران نرم‌افزارهای مختلف اسم و رسمی از ایشان برده نخواهد شد و این فقط شرکت‌ها هستند که برندشان روزبه‌روز محبوب‌تر می‌شود. به هر حال آنچه مسلم است اینکه عشق به کدنویسی است که منجر به توسعهٔ سایت‌ها، نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌های موبایل موفقی که تاکنون دیده‌ایم شده و مسلماً پول عامل اصلی انگیزشی افراد، به‌خصوص دولوپرها، نیست و شاید بتوان گفت که بسیاری از برنامه‌نویسان از طریق کد زدن می‌خواهند ابراز وجود کنند (همان‌طور که یک نقاش از طریق یک تابلو خود را به جامعه معرفی می‌کند.)
آنچه تاکنون گفتیم را می‌توان بدین صورت خلاصه کرد که اگر قصد استخدام استعدادهای فنی همچون برنامه‌نویسان را در ذهن دارید، پول خیلی عامل تأثیرگذاری برای جذب این گروه از افراد نیست. شرکت‌هایی همچون فیسبوک، توییتر، گوگل و … دائماً برنامه‌نویسان را خود تشویق می‌کنند تا در پروژه‌های #اپن‌سورس مشارکت داشته باشند چرا که با دنبال کردن این استراتژی، هم نیازهای این کامیونیتی و هم جنبهٔ احساسی دولوپرهایشان ارضاء می‌گردد. جان کلام اینکه بهتر است به دولوپرها چیزهایی که علاقه دارند ارائه دهیم که پول هم بخشی از آن است.
حال نوبت به نظرات شما می‌رسد. آیا با این گزاره که «دولوپرها صرفاً برای پول کار نمی‌کنند» موافقید و به نظر شما چه عواملی در شرکت‌های فناورانهٔ ایرانی در باانگیزگی و یا بی‌انگیزگی دولوپرها نقش بسزایی بازی می‌کنند؟ نظرات، دیدگاه‌ها و تجربیات خود را با سایر کاربران سکان آکادمی به اشتراک بگذارید.