GNOME یکی از محیط‌های دسکتاپ برای سیستم‌عامل گنو/لینوکس است که موضوع مورد بحث ما در این مقاله هم نسخه 3 این محیط و فیچرهای منحصربه‌فردی است که دارد (نیاز به توضیح است که که برخی G ابتدایی GNOME را تلفظ نمی‌کنند و برخی به صورت کامل آن را «گِنُوم» می‌خوانند.) آنچه در ادامه قصد داریم مورد بررسی قرار دهیم، مجموعه دلایلی است که علاقمندان به سیستم‌عامل اپن‌سورس و رایگان گنو/لینوکس را مجاب می‌کند تا از محیط دسکتاپ GNOME 3 استفاده کنند.
GNOME مخفف چندین کلمه است که عبارتند از GNU Network Object Model Environment که این محیط دسکتاپ با هدف سادگی، استفادهٔ آسان و قابل‌اعتماد بودن طراحی شده و محبوبیتش در میان علاقمندان دنیای اپن‌سورس، گواهی بر این بوده که در رسیدن به اهداف خود موفق عمل کرده است. GNOME 3 در محیط‌هایی که چندین صفحه نمایش مختلف وجود دارد بسیار مفید بوده و به دلیل بازدهٔ مناسب در مانیتورهای بزرگ با رزولوشن بالا به سادگی می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.
آشنایی با انواع مختلف گنوم
گنوم در شکل‌های متفاوتی عرضه شده که هر کدام در برخی از توزیع‌های لینوکسی در دسترس هستند که از آن جمله می‌توان به GNOME Classic ،GNOME on Xorg ،GNOME و Wayland اشاره کرد. در ظاهر تمامی این نسخه‌ها خروجی یکسانی را به نمایش می‌گذارند ولی باید بدانیم که هر کدام از آن‌ها از یکسری به اصطلاح X Server متفاوت استفاده می‌کنند و با ابزارهای مختلفی توسعه داده شده‌اند (به طور مثال، Wayland کارایی و ظرافت بیشتری را از طریق درگ & دراپ، پِیست کردن با کلیک وسط ماوس و غیره را در اختیار کاربرانش قرار می‌دهد.)
آموزش شروع به کار
در اولین مرتبه‌ای که کاربر وارد محیط دسکتاپ می‌شود، یک راهنما در معرض دید کاربر قرار خواهد گرفت که در این بخش نحوهٔ انجام تَسک‌های رایج و لینکی برای دریافت راهنمایی بیشتر در مورد آن‌ها نشان داده می‌شود (این آموزش‌ها پس از نمایش برای اولین بار، برای مراجعات بعدی به راحتی در دسترس قرار دارند.)
محیط دسکتاپ ساده
گنوم با دیزاینی مینیمالیستی، حداقل ملزومات را برای داشتن محیطی کاربردی فراهم می‌کند به طوری که شما تنها نوار بالایی را می‌بینید و بقیه موارد تنها مواقعی که به آن‌ها نیاز دارید، نشان داده خواهند شد که هدف از این کار بالا بردن تمرکز کاربران روی کاری است که در حال انجام آن است.
نوار بالایی
مهم نیست چه کاری را می‌خواهید انجام دهید، Top Bar همیشه مکانی برای شروع به کار است؛ برای اجرای اپلیکیشن‌ها، خروج از محیط کاربری، خاموش کردن سیستم، اتصال به اینترنت و غیره می‌توان از نوار بالایی این محیط استفاده کرد.
دَش
به طور پیش‌فرض، Dash شامل سه آیکون است که پس از اینکه شروع به استفاده از اپلیکیشن‌ها کردید، پراستفاده‌ترین‌ها به دَش اضافه می‌شوند مضاف بر اینکه می‌توانید شخصاً اقدام به اضافه کردن آیکان اپلیکیشن‌های مورد نظر خود به دَش نمایید.
نمایش اپلیکیشن (Application Display)
برای دسترسی به اپلیکیشن‌های دیگر در حال اجرا که در حال حاضر نشان داده نمی‌شوند، باید روی منوی Activity کلیک کنید که این کار باعث نمایش تمامی اپلیکیشن‌های در حال اجرا در یک ماتریس می‌شود.
کاستومایز کردن پنجره‌ها (Minimal Window Decorations)
باز کردن پنجره‌ها در دسکتاپ نیز در محیط گنوم کار ساده‌ای است به طوری که تنها کلیدی که در Top Bar نمایش داده می‌شود یک X است که برای بستن پنجره‌ها استفاده می‌شود. بقیهٔ عملکردها مانند کوچک و بزرگ کردن صفحه، انتقال به دسکتاپ‌های دیگر و غیره، با کلیک راست بر روی نوار عنوان، در دسترس هستند.
سازگاری
اپلیکیشن‌هایی که برای دسکتاپ‌های دیگر ساخته شده‌اند، در محیط GNOME نیز کارایی مناسبی خواهند داشت.
نتیجه‌گیری
در یک کلام، ویژگی اصلی محیط دسکتاپ GNOME، چیزی جز سادگی آن نیست به طوری که تمامی اِلِمان‌هایی که در این محیط دسکتاپ طراحی شده، چاشنی سادگی و راحتی در استفاده را به همراه داشته‌اند. اگر از ابتدا، به آموزش شروع به کار مراجعه کنید، زمان کمی برای یادگیری نحوهٔ کار بخش‌های دیگر این محیط دسکتاپ نیاز خواهید داشت (البته این بدان معنا نیست که بدون دیدن این آموزش، گنوم ناکارآمد خواهد بود اما پس از استفاده از آن، با دسکتاپ قدرتمند و قابل‌انعطافی روبه‌رو می‌شوید که نشان داده در هر صورت، هدف خود مبنی بر سادگی و استفادهٔ آسان را ادامه خواهد داد.)
حال نوبت به نظرات شما می‌رسد. اگر از کاربران سیستم‌عامل گنو/لینوکس هستید، از کدام محیط دسکتاپ استفاده می‌کنید و چرا؟ نظرات و دیدگاه‌های خود را با سایر کاربران سکان آکادمی به اشتراک بگذارید.