در گذشته‌ای نه چندان دور، به هر وسیله‌ای که صرفاً قابلیت اتصال به اینترنت را داشت صفت هوشمند اطلاق می‌شد؛ اما بایستی بدانیم که این باور حداقل امروزه دیگر صحیح نیست و برخورداری از امکان اتصال به اینترنت ابداً عامل هوشمند تلقی شدن یک دیوایس نیست بلکه چیزی که باعث متمایز شدن ابزارهای هوشمند از انواع قدیمی‌تر می‌شود، در واقع سرویس‌های متنوع‌تر، سهولت در استفاده و توانایی یادگیری آن‌ها است. در این مقاله با سکان آکادمی همراه باشید تا به بررسی موارد ذکر شده در ارتباط با دیوایس‌های به اصطلاح Smart بپردازیم.
فراهم کردن سرویس‌های عالی
IoT (اینترنت اشیاء) در حقیقت در مورد خود اشیاء نیست بلکه در مورد سرویس‌هایی است که در خصوص آن اشیاء ارائه می‌شود. فارغ از اینکه این سرویس به سادگی روشن و خاموش کردن چراغ تلفن همراه ما باشد یا در نوعی پیچیده‌تر الگوریتم‌های مربوط به مصرف بهینهٔ انرژی را کنترل کند، دستگاه ما بدون وجود سرویس مرتبط، تنها یک ابزار کنترل از راه دور خواهد بود و نه چیزی بیشتر!
به طور مثال، سرویس Nest یک بهینه‌ساز انرژی خانگی است و کاربرانش با استفاده از آن می‌توانند میزان انرژی مصرفی را کنترل کنند. یک ترموستات هم ممکن است بتواند جریان انرژی را قطع و وصل کند اما در خصوص بهینه مصرف کردن آن کمکی به ما نمی‌کند. از سوی دیگر فرض کنیم اپلیکیشنی طراحی شده تا کاربران بتوانند با اندازه‌گیری میزان دمای بدن خود، از میزان سلامت‌شان مطلع شوند و این کاری است که یک دماسنج معمولی هم می‌تواند برای ما انجام دهد. هر دو سرویس‌های بالا به نوعی وابسته به اینترنت هستند اما شما قضاوت کنید، کدام‌یک را باید هوشمند نامید؟
از آنچه در بالا گفته شد می‌توان نتیجه گرفت که برخلاف سرویس‌های معمولی، دستگاه‌های هوشمند از اینترنت برای انجام کارهای پیچیده استفاده می‌کنند؛ کارهایی که بدون وجود اینترنت سخت یا غیرممکن هستند.
داشتن اطلاعات بیشتر در دنیای امروز برای ما قدرت به‌همراه می‌آورد و اینکه بتوانیم از این اطلاعات درست و به‌جا استفاده کنیم، بسیار حائز اهمیت است. یک جفت کفش کتانی را در نظر بگیرید که می‌توانند پس از دویدن، مسافت دویدن شما را علاوه بر میزان کالری که سوزانده‌اید نشان دهد. در این حالت، هزاران آدمی که از این کفش‌ها استفاده می‌کنند مورد بررسی قرار می‌گیرند و با اطلاعات به دست آمده می‌توان کیفیت تمرین و سلامت افراد را بهبود بخشید.
سهولت در استفاده
برای اینکه دستگاهی لیاقت یدک کشیدن صفت هوشمند را داشته باشد، استفاده از آن می‌بایست راحت باشد. در نگاه اول، مطرح کردن چنین موضوعی ممکن است بدیهی به نظر برسد اما بسیاری از سازندگان محصولات به همین نکتهٔ به ظاهر پیش‌پاافتاده بی‌توجه‌اند. یکی از بهترین نمونه‌های دستگاه‌های هوشمند، دیوایس‌های ساخت شرکت اپل هستند چرا که کمتر به اصطلاحاً Troubleshooting احتیاج پیدا می کنند.
قابلیت یادگیری
امروزه با فراگیر شدن هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی، دیوایس‌های زیادی را می‌بینیم که قابلیت این را دارند تا از تعامل با کاربران، دانش خود را تقویت کنند و همین مسئله منجر به ایجاد #تجربهٔ کاربری به مراتب بهتری برای استفاده‌کنندگان خواهد شد. دیوایس‌هایی از این دست (همچون الکسای آمازون) به معنای واقعی کلمه هوشمند هستند.
زمان زیادی است که دیگر به هر آنچه که قابلیت اتصال به اینترنت را دارد هوشمند نمی‌گویند. در واقع، برای «اسمارت» بودن، باید هدف‌های بزرگ‌تری را در سر داشت و برای آینده برنامه‌ریزی دقیق داشت؛ در واقع، وسیله‌ای که فقط به نیازهای کوتاه مدت ما پاسخ بدهد، ممکن است در ابتدا خرید خوبی به نظر برسد، اما هرگز اسمارت نمی‌شود!
حال نوبت به نظرات شما می‌رسد. به نظر شما تحت چه شرایطی می‌توانیم یک دیوایس را اسمارت بنامیم؟ نظرات و دیدگاه‌های خود را با سایر کاربران سکان آکادمی به اشتراک بگذارید.
