یکی از خصیصه‌های دولوپرهای تازه‌کار این است که به محض مواجه با یک مشکل و یا نیاز به افزودن یک فیچر جدید و دیگر کارهایی از این دست، سریعاً شروع به کدنویسی و افزودن بخش‌های جدیدی من‌جمله متغیرهای جدید، فانکشن‌های جدید و در یک کلام خطوط بیشتری به سورس‌کد می‌کنند که چنین خصیصه‌ای در نهایت منجر به حجیم شدن سورس‌کد و بالتبع پیچیدگی بیشتر آن می‌شود!
چنین رویکردی در نهایت منجر به ایجاد سورسی می‌شود که بسیار پیچیده بوده و ریفکتور کردن آن در آینده، خواه توسط خود دولوپر و خواه توسط دیگر دولوپرها، کاری بس طاقت‌فرسا خواهد شد و کسی که از خارج به چنین سورس‌کدی نگاه کند، به سادگی متوجه خواهد شد که توسط دولوپری غیرحرفه‌ای نوشته شده است.
لذا در حین کدنویسی می‌بایست تمام تلاش خود را به کار بست تا حداقل تعداد متغیر، کلاس، فانکشن و در یک کلام، حداقل تعداد خطوط کد را داشت.