اگر بتوان در تیم‌های توسعهٔ نرم‌افزار فضایی ایجاد کرد که دولوپرها و تسترها به تعامل سازنده‌ای با یکدیگر بپردازند، این کار مزایای بسیاری در بر خواهد داشت که از جملهٔ مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به این نکته اشاره کرد که به راحتی تفاوت مابین یک باگ و فیچر در ذهن دولوپرها و تسترها مشخص می‌شود، نیازی به استفاده از نرم‌افزارهای پیشرفتهٔ دیباگینگ وجود نخواهد داشت چرا که یک تستر واقعی نرم‌افزار را تست کرده است و مهم‌تر از همه اینکه محصول نهایی که به دست مشتریان می‌رسد، اصطلاحاً Bug Free (بدون باگ) خواهد بود.
گاهی‌اوقات می‌شود پا را از این هم فراتر گذاشت و به عنوان یک تستر، حتی قبل از شروع کدنویسی یک فیچر جدید توسط دولوپرها، اقدام ارائهٔ روش‌های تست نرم‌افزار کرد به ایشان کرد (مثلاً اینکه نرم‌افزار به چه شکلی تست می‌شود) تا بر آن اساس، دولوپرها شروع به کدنویسی کنند و دغدغه‌های تسترها را در حین کدنویسی مد نظر داشته باشند.
آنچه مسلم است اینکه دولوپرها و تسترها هرگز نباید یکدیگر را «دشمن» تلقی کنند بدین صورت که مثلاً تسترها تمام تلاش خود را به کار بندند تا اپلیکیشنی که توسط همکارانشان کدنویسی شده را هک کنند تا به ایشان ثابت کنند که کار خود را بلد نیستند؛ بلکه هدف ارتقاء کیفیت کار است.
در واقع، از آنجا که هدف اصلی چیزی نیست جز ارائهٔ یک اپلیکیشن باکیفیت به مشتری، این تعامل مابین تک‌تک اعضای تیم به هرچه عملی‌تر شدن این پروسه کمک بیشتری خواهد کرد.