استاندارهای کدنویسی

Coding Standards یا استاندارهای کدنویسی یک از چیزهایی است که هر برنامه نویسی که قصد دارد لیبل حرفه‌ای رویش بخورد می بایست دنبال کند. پیروی از استانداردهای کدنویسی کار خیلی آسانی هم نیست و گاهی اوقات خیلی خسته‌کننده می‌شود اما واقعیت امر این است که در پروژه های نسبتاً بزرگ اعضای تیم نیاز دارند تا از یکسری قوانین تبعیت کنند.

توجه داشته باشیم زمانی که یکسری قوانین کدنویسی -مثلا تعداد اسپیس هایی که می بایست در کدها استفاده کرد- را وضع می کنیم، تمامی اعضای تیم می بایست قبول کنند که از آن قوانین تبعیت کنند که در غیر این صورت، یک برنامه نویس خاطی می‌تواند هر چه سایر برنامه نویسان رشته کرده‌اند را پنبه کند! برای اعمال استانداردهای کدنویسی می‌توان از یکسری ابزارها هم استفاده کرد که فرایند استاندارد سازی را تا حد قابل توجهی برای برنامه نویس سهل و آسان می سازند که این ابزارها بسته به IDEیی که استفاده می کنیم می توانند از خصوصیات مختلفی برخوردار باشند.

به عنوان نمونه، می‌توان زبان برنامه نویسی پی اچ پی را مثال زد. سایتی تحت عنوان php-fig.org استانداردی تحت عنوان PSR که مخفف واژگان PHP Standard Recommendation است را برای برنامه نویسان پی اچ پی طراحی کرده که علاقمندان با استفاده از این استانداردها می توانند از کدهایی برخوردار شوند که سایر برنامه نویسان پی اچ پی با نگاه کردن به کدهای ایشان کمتر دچار سردرگمی شوند.

به طور مثال، کدی که در زیر مشاهده می کنید بر اساس استاندارد PSR نوشته شده است:

<?php
namespace Vendor\Package;

use FooInterface;
use BarClass as Bar;
use OtherVendor\OtherPackage\BazClass;

class Foo extends Bar implements FooInterface
{
    public function sampleFunction($a, $b = null)
    {
        if ($a === $b) {
            bar();
        } elseif ($a > $b) {
            $foo->bar($arg1);
        } else {
            BazClass::bar($arg2, $arg3);
        }
    }

    final public static function bar()
    {
        // method body
    }
}

در واقع، در کد بالا پس از namespace و دستورات use یک اینتر قرار گرفته است و یا این که علامت } مرتبط با کلاس Foo در خط بعد نوشته شده است. به عنوان مثالی دیگر، آرگومان های متد sampleFunction با یک کاما و اسپیس از یکدیگر مجزا شده اند و این در حالی است که کاما به آرگومان اول چسبیده، سپس یک فاصله قرار گرفته و در نهایت آرگومان دوم نوشته شده است.