تمامی برنامه‌هایی که در فصول گذشته کدنویسی کرده‌ایم بدین صورت اجرا می‌شدند که مفسر پایتون دستورات برنامه را به ترتیب و یکی پس از دیگری اجرا می‌کرد و یا با فراخوانی یک فانکشن، مفسر به بدنۀ فانکشن مذکور مراجعه کرده و دستورات داخل آن را بر اساس آرگومان‌های ورودی به اجرا در می‌آورد و پس از پایان اجرای این فانکشن نیز دوباره به جریان اصلی برنامه بازگشته و سایر دستورات را به ترتیب اجرا می‌کرد.
در حقیقت، قدرت اصلی زبان‌های برنامه‌نویسی در این است که با ارزیابی دستورات برنامۀ مد نظر و در صورت لزوم می‌توانند به بخش‌های دیگر آن مراجعه کرده و دستورات مربوطه را اجرا کنند به علاوه اینکه ممکن است بر اساس این ارزیابی بخشی از دستورات نادیده گرفته شده و اصلاً اجرا نشوند و یا اجرای برخی از دستورات تکرار شوند. بنابراین می‌توان گفت که برنامه‌های کامپیوتری همواره به صورت خط‌به‌خط و یکی پس از دیگری اجرا نمی‌شوند و در زبان برنامه‌نویسی پایتون نیز همچون بسیاری از زبان‌های دیگر از یکسری دستورات تحت عنوان Flow Control Statements به منظور کنترل روند اجرای دستورات استفاده می‌شود.
در واقع، دستورات کنترلی جهت راهنمایی مفسر پایتون به کار گرفته می‌شوند تا بدین ترتیب مفسر توانایی تشخیص به منظور اجرای برخی دستورات در شرایط خاص و همچنین نادیده گرفتن بخشی از کدها یا اجرای مجدد بخشی دیگر را داشته باشد که در این فصل با انواع دستورات کنترلی در زبان برنامه‌نویسی پایتون آشنا خواهیم شد.