تعریف سادهٔ یک برنامهٔ کامپیوتری مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها است که در اختیار سیستم قرار می‌دهیم تا تَسک (کار) خاصی را انجام دهد و نتیجه‌ای را که می‌خواهیم برای‌مان تولید کند که این نتیجهٔ می‌تواند یک برنامهٔ ساده مثل چاپ یک خط متن روی نمایشگر، یک وب‌سایت دینامیک و یا یک گیم باشد. در کنار این تعریف باید بگوییم اکثر اپلیکیشن‌ها سه مشخصهٔ مشترک دارند که عبارتند از:
- مجموعه‌ای از داده‌ها را می‌گیرند.
- روی داده‌ها پردازش انجام می‌دهند.
- و در نهایت نتایج حاصله از عملیات پردازش را در اختیار کاربر می‌گذارند.
از همین روی، برای نوشتن اپلیکیشن‌هایی که با داده سروکار دارند، در گام نخست لازم است دیتای خاصی را در اختیارش قرار دهیم. در پاسخ به این پرسش که «چه نوع داده‌هایی را می‌توانیم به برنامه بدهیم؟» می‌توان گفت که دولوپر قادر است هر نوع داده‌ای را در برنامهٔ خود استفاده کند و این در حالی است که این قابلیت به رویکرد شییء‌گرایی در پایتون (که در فصول آینده آن را مورد بررسی قرار خواهیم داد) باز می‌گردد. در واقع، در زبان پایتون می‌توان با تعریف کلاس‌های دلخواه هر نوع داده‌ای را که می‌خواهیم تعریف کنیم و بعد با نمونه‌سازی از کلاس‌های تعریف‌شده، انواع مختلف داده‌ها را در برنامه وارد کنیم.
با وجود آنکه جامعیت مفهوم شییٔ‌گرایی این امکان را به هر برنامه‌نویسی می‌دهد تا دیتا تایپ‌های مورد نیاز خود را متناسب با برنامه‌ای که روی آن کار می‌کند تعریف کرده و از آن‌ها استفاده کند، طراحان زبان برنامه‌نویسی پایتون برای سادگی کار برنامه‌نویسان برخی از انواع داده‌ها را که در اکثر برنامه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند تحت عنوان Built-in Data Type در دلِ زبان پایتون گنجانده‌اند و از همین روی برنامه‌نویسان می‌توانند بدون آنکه زحمت تعریف کلاس‌های متناسب با این داده‌ها را بکشند، در برنامه‌های خود از آن‌ها استفاده کنند که در آموزش‌های آتی به طور مفصل با این مبحث بیشتر آشنا خواهید شد.