فرض کنیم برای هندل کردن Exception ها یا بهتر بگوییم «خطاهای» برنامه ی خود، کلاسی مخصوص این کار می نویسیم که مسئول هندل کردن هر گونه اکسپشنی است. مثلاً در زبان PHP برای هندل کردن اکسپشن ها، از ساختار زیر استفاده می شود:
try {
// do something
} catch (Exception $e) {
return $e;
}
کدی که می‌خواهیم اجرا شود را داخل بلوک try قرار داده و در صورت بروز هر گونه اکسپشنی، بلوک داخل catch اجرا خواهد شد. برخی برنامه نویسان هستند که داخل بلوک catch از یک جفت try/catch دیگر نیز استفاده می‌کنند تا بتوانند به صورت لایه به لایه، اصطلاحاً اکسپشن ها را هندل کنند.
چنین رویکردی گاهی اوقات منجر به سردرگمی های فراوانی می‌شود و نتیجه این که وقتی با یک اکسپشن رو به رو می شوید، متوجه نخواهید شد که مشکل دقیقاً از کجا است. همواره سعی کنید برای هندل کردن اکسپشن ها راحت ترین و سر راست ترین رویکرد ممکن را انتخاب کنید تا در حین بزرگ شدن برنامه، با کمترین میزان سردرگمی مواجه شوید.
علاوه بر این، توجه داشته باشید که کاربر نرم‌افزار شما تحت هیچ عنوان نباید اکسپشن هایی که اساساً راهنمای توسعه دهندگان برای رفع باگ های سیستم هستند را مشاهده کنند چرا که علاوه بر ایجاد یک تجربه کاربری نامطلوب، اکسپشن ها معمولاً اطلاعاتی زیرساخت از نرم‌افزار در اختیار کاربر قرار می‌دهند که همین مسأله می‌تواند منجر به پایین آمدن ضریب امنیتی نرم‌افزار شما شود.
