تا اینجای دوره که با انواع زبان‌های برنامه نویسی، نحوه ی کارکرد آن ها، طراحی سایت، اپ های موبایل و … آشنا شدیم، حال نوبت به بررسی -اگر نگوییم کلیدی‌ترین مبحث- یکی از کلیدی‌ترین مباحث دنیای برنامه نویسی که Object-oriented یا «شیء گرایی» نام دارد می رسد. لازم به ذکر است که در حال حاضر زبان‌های برنامه نویسی سطح بالا که طرفداران زیادی هم در سراسر دنیا دارند اصطلاحاً شیء گرا هستند پس ضرورت آشنایی با این مبحث برای برنامه نویسان مبتدی دوچندان خواهد شد.
در این فصل، تمام تلاش خود را به کار خواهیم بست تا با ذکر مثال‌هایی از دنیای واقعی، به توصیف OOP که مخفف واژگان Object-oriented Programming به معنی «برنامه نویسی شیء گرایی» است بپردازیم. شاید در ابتدا، این اصطلاح کمی گیج‌کننده -و شاید هم برای برخی از دانشجویان ترسناک- به نظر برسد، اما واقعیت چیز دیگری است. به عبارت دیگر، اگر برنامه نویسان مبتدی از همین ابتدای راه به درستی با مفهوم شیء گرایی آشنا شوند، مسلماً از کدنویسی -با هر زبانی- بیشتر لذت خواهند برد و به برنامه نویس حرفه‌ای تری مبدل خواهند شد. علاوه بر این، کمتر شرکتی را می‌توان یافت که به استخدام برنامه نویسانی بپردازند که با مفاهیم شیء گرایی -اگر نگوییم تسلط- آشنایی نداشته باشند! به عبارت دیگر، برای ورود به بازار کار برنامه نویسی، آشنایی با اصول برنامه نویسی شیء گرا یک MUST یا «باید» است.
شاید چیز دیگری که اهمیت این موضوع را دوچندان می‌سازد این باشد که اکثر فریم ورک هایی که برای زبان‌های برنامه نویسی مختلف طراحی می‌شوند نیز بر اساس اصول شیء گرایی طراحی شده اند. در حقیقت، چنانچه بخواهیم از فریم ورکی همچون لاراول که برای زبان برنامه نویسی پی اچ پی طراحی شده برای طراحی وب اپلیکیشن استفاده کنیم اما چیزی از OOP ندانیم، مسلماً نخواهیم توانست کاری از پیش ببریم.
مقدمه‌ای بر شیء گرایی
