اصولا آدم زمانی باید وارد مقطعِ کارشناسی ارشد یا دکتری بشه که تبدیل به یک کارشناس واقعی شده باشه و بخواد با ورود به این مقاطع ، روی یکی از مسائل با اهمیت اون رشته که کمتر بهش پرداخته شده یا اصلا بهش پرداخته نشده تمرکز کنه و در نهایت چیزی به اون رشته ی علمی اضافه کنه به عبارت دیگه حرفی برای گفتن داشته باشه ، اگر کسی کارشناسی رو بصورت ناپلئونی گذرونده باشه اصلا نباید دنبال ورود به این مقطع باشه چون عملا داره وقت جامعه و اساتید رو میگیره و حکم یک سربار رو داره که اومده صندلی دانشگاه رو اشغال کرده ولی خروجی نداره ، فقط 35 واحد پاس می کنه یک پایان نامه ی کشکی که هیچ ارزش علمی خاصی نداره تقدیم می کنه و در نهایت با زبانی دراز تر وارد جامعه میشه به نظر من باید شرایط ورود به مقاطع بالای تحصیلی رو به شدت سخت کنند من خودم برای قبول شدن در کارشناسی واقعا تلاش کردم شب و روز نداشتم ولی ارشد رو مثل آب خوردن با رتبه بالا قبول شدم بدون اینکه درس خاصی بخونم ، وقتی نتیجه ی ارشد اعلام شد می خواستم سرمو بزنم به دیوار وقتی هم روز اول وارد کلاس شدم دیدم همه دارن درباره ی اینکه کدوم استاد خوب نمره میده کدوم خوب نمره نمی ده بریم تو حذف و اضافه حذف کنیم صحبت می کنند یعنی چی واقعا ؟ داریم به کجا می ریم بچه ها ؟ من نمی یام !
پاسخ ها