محققان University of Michigan موفق به ساخت کوچک‌ترین کامپیوتر جهان شده‌اند به طوری که حتی کوچک‌تر از یک دانهٔ برنج بوده و این در حالی است که دانشگاه میشیگان با این فناوری خود توانست عنوان «مبتکر کوچک‌ترین کامپیوتر جهان» که پیش از این متعلق به IBM بود را از آنِ خود کند.
اساساً وجود چنین دیوایس‌های پردازشی کوچکی بسیار جذاب است اما این‌گونه فناوری‌ها باعث به میان آمدن سؤالی پایه‌ای می‌شوند و آن هم اینکه آیا اصلاً باید چنین ابزارهای ریزی را کامپیوتر نامید؟ در واقع، هنگام خاموش کردن کامپیوترهای معمولی مثل لپ‌تاپ‌ها و کامپیوترهای رومیزی اطلاعات همچنان روی دستگاه باقی می‌مانند و هنگامی که دوباره آن‌ها را روشن می‌کنید، تمام اطلاعات قبلی مثل نرم‌افزارها و الباقی چیزها باز می‌گردند؛ اما این مسئله در مورد به اصطلاح یک Micro Device (سیستم خیلی کوچک) هرگز صدق نمی‌کند.
گرچه این دستگاه‌ها نیز مثل دیگر کامپیوترهای معمولی شامل اجزائی مثل پردازشگر، رم و سیستم وایرلس و غیره هستند، اما لحظه‌ای که اتصال برق قطع می‌شود، تمام اطلاعات از بین خواهند رفت! و علت چنین مسئله‌ای هم آن است که دیوایس‌های ریزی از این دست بواسطهٔ نور به یک اصطلاحاً Base Station (ایستگاه مرکزی) متصل می‌شوند تا علاوه بر دریافت برق، دیتای خود را نیز سینک (به‌روزرسانی) کنند.
در حالی که کامپیوتر کوچک ساخت IBM یک میلی‌متر حجم دارد که قابلیت استفاده در فعالیت‌های مختلفی مثل نظارت بر مخازن نفت، مانیتور کردن فرایندهای بیوشیمیایی یا جاسوسی صوتی/تصویری را دارا است، اما این میکرودیوایس ساخت University of Michigan اندازه‌ای برابر با ۰/۳۳ میلی‌متر دارد که می‌توان گفت به نوعی یک دماسنج بسیار حساس با دقت 0/1 درجه سلسیوس است که می‌تواند برای گزارش دما در محل‌های خاصی همچون دسته‌ای از سلول‌ها داخل یک تومور سرطانی استفاده شود!
