چگونه یک جنگ سایبری می تواند دنیا را دستخوش تغییر سازد؟

اینترنت چیز زیبایی است. هیج مرز و محدوده ای ندارد. با هیچ چیزی به جز تخیل کاربران نمی توان آن را محدود کرد. تا به امروز، فرهنگ های تازه ای به خاطر اینترنت به وجود آمده است و به صورت روزانه به تعداد این فرهنگ ها افزوده می شود. و بهترین نکته در اینترنت آن است که شما برای سفر کردن در دنیای بدون مرز اینترنت به کارت ویزا نیاز ندارید. خود اینترنت مانند جامعه ای است که بیش از دو میلیارد شهروند دارد و به راحتی می توان حدس زد که تمامی کشورهای قدرتمند در تلاش اند تا نقش مهمی را در آن ایفا کنند. البته در اینترنت نیز، همانند یک جامعه ی واقعی، اعمالی مانند جاسوسی کردن و جنگ های مجازی و رسانه ای در حال وقوع می باشد. ممکن است شما متوجه این موارد نشده باشید اما هم اکنون چند سالی می شود که این اتفاقات در حال رخ دادن هستند. به عنوان یک مثال واقعی، می توان به جاسوسی NSA (آژانس امنیت ملی آمریکا) از آمریکاییان و مردم 193 کشور دیگر در هر ثانیه از هر روز اشاره کرد.

هدف این سازمان از این کار (البته به گفته ی خود سازمان و به ساده ترین شکل ممکن) جمع آوری دیتاهای متفاوت از مردم تمامی نقاط جهان برای شناسایی اعمال مرتبط با تروریسم می باشد. پس از علنی شدن این اتفاق، جهان واکنش شدیدی به آن نشان داد. به عنوان مثال چین یک کشور بزرگ است که به تازگی به جایگاه شگرفی در صنعت و اقتصاد دست یافته است و هم اکنون در حال سرمایه گذاری برای افزایش قدرت سایبری خود می باشد (در سال گذشته نیز مقالات ایرانی به دانش آموزان این کشور اعلام کردند تا خود را برای جنگ های نرم آماده کنند.احتمالا این اقدام برای جلوگیری از حملاتی مانند حمله ی اسرائیل به یکی از سایت های هسته ای ایران که در سال 2012 رخ داد می باشد.) روسیه نیز به صورت روزانه در حال انجام حملات سایبری است. یکی از شایع ترین حملات سایبری آن ها، هک کردن سرور های نامه ی وزارت امور خارجه ی آمریکا است. به تازگی نیز پنتاگون استراتژی جدیدی در مورد جنگ سایبری اعلام کرده است که در آن در مورد اسلحه های سایبری بحث های زیادی وجود دارد. به هر حال، در دنیای مجازی فقط کشورها نیستند که یکدیگر را مورد حمله قرار می دهند.

هر از گاهی کمپانی هایی که نقشی حیاتی در جامعه ایفا می کنند نیز به وسیله ی دولت ها و یا سایر کمپانی ها مورد حمله قرار می گیرند. به عنوان شاهدی بر این گفته، می توان اقدام کمپانی های انگلستان را در استخدام کردن تعدادی از هکرها برای ترساندن هکرهای دیگر نشان داد. به قول معروف آن ها سعی دارند پاسخ آتش را با آتش بدهند. اگر در ابعاد جهانی به این مطلب بنگریم، به راحتی می توانیم جنگ هایی نیمه سرد را که در جهان در حال رخ دادن است و کشور هایی مانند آمریکا، روسیه، ایران و چین، نقش های اصلی آن را به عهده دارند را به وضوح ببینیم. به عنوان جدیدترین حادثه در این زمینه می توان به خبر هک شدن آمریکا به وسیله ی چین که بر سر زبان ها افتاده است اشاره کرد. بر طبق گفته ی کارشناسان، این حادثه باعث لو رفتن اطلاعات بیش از چهار میلیون کارمند فدرال -کارمندان سابق و کارمندانی که در حال کار هستند- شده است. اما تا هنگامی که انگیزه ی این هک مشخص نشده، می توان آن را یکی از حملات هدفمند در نظر گرفت که به قصد جمع آوری یک دیتابیس عظیم از اطلاعات کارمندان دولت آمریکا توسط هکرها انجام پذیرفته است.

پس از اتفاق افتادن این رویداد، اداره ی مدیریت منابع انسانی ایالات متحده اعلام کرد که سیستم شبکه ای آن ها، یکی از هدف هایی است که توسط هکرها انتخاب می شود و این مطلب را اعلام کرد که آن ها برای این چنین حملاتی آمادگی ندارند. پس چرا آن ها سیستم های مهم خود را از اینترنت جدا نمی کنند؟ در حقیقت آن ها هرگز سیستم های خود را به اینترنت متصل نمی کنند. در کل می توان گفت که دولت و ارتش از یک اینترانت -یک شبکه ی شخصی که فقط افرادی که دسترسی لازم به آن ها داده شده است می توانند از آن بهره ببرند- استفاده می کنند. شرکت های بزرگ نیز برای انقال دیتاهای خود از این نوع شبکه ها استفاده می کنند. اما در انتها همانند بیزینس ها، دولت ها و ارتش ها نیز نمی توانند فقط به استفاده از اینترانت اکتفا کنند. البته اطلاعات محرمانه بر روی سرور هایی نگه داری می شوند که هیچ گونه دسترسی خاصی به اینترنت ندارند، اما باز هم سیستم هایی وجود دارند که برای اهداف ارتباطی مانند دریافت و ارسال فایل ها و مشاهده ی ویدیوها و ارسال ایمیل استفاده می شوند که بدون شک این سیستم ها به درسترسی به اینترنت نیازمندند.

هنگامی که شما در اخبار می شنوید که یکی از ایمیل های محرمانه ی دولت هک شده است، به این علت بوده که آن سیستم به اینترنت دسترسی داشته است. هم چنین اگر یک سیستم که به اینترنت دسترسی نداشته است هک شود و اطلاعات محرمانه ای که در آن قرار داشته است لو برود، علت وجود شخصی در داخل سازمان بوده که به سرقت اطلاعات از آن سرورها اقدام کرده است.

اما این موضوعی نیست که ما امروز قصد بحث کردن در مورد آن را داریم. پیامدهای یک جنگ سایبری چیست؟ پاسخ به این سوال بسیار ساده اما ترسناک است: دولت ها می توانند اینترنت اختصاصی خود را بسازند. دنیایی را تصور کنید که در آن چندین اینترنت وجود دارد. یا بدتر از آن، دنیایی را تصور کنید که در آن کشورها تصمیم دارند یک دنیای بدون مرز را محدود کنند. آلمان به علت جاسوسی هایی که NSA از آن ها انجام می دهد، به دنبال اینترنت اختصاصی خود است، این در حالی است که ایران در حال ساخت یک اینترنت اختصاصی به نام اینترنت پاک می باشد و قصد دارد ناپاکی ها را از اینترنت جدا کند!

اگر این حملات سایبری به همین منوال ادامه پیدا کنند، تنها چیزی که می تواند کشورها را از این گونه حملات امن نگه دارد، قطع ارتباط آن ها که از طریق اینترنت انجام می پذیرد، است. اگر این موضوع شما را به اندازه ی کافی نمی ترساند، بگذارید یک مرحله به عقب برگشته و جایگاه اینترنت در دنیای کنونی را برای شما شرح دهیم. شما می توانید در هر کشوری قرار داشته باشید و مطالب مورد نظر خود را نوشته و آن را به اشتراک بگذارید و صرف نظر از مکانی که خوانندگان شما در آن قرار دارند، می توانند به مطلب شما دسترسی داشته باشند. با استفاده از اینترنت شما می توانید به راحتی با دوستان بین المللی خود ارتباط تصویری برقرار کنید و یا حتی در محیط هایی بین المللی به بازی کردن بپردازید. اما چه اتفاقی می افتد اگر اینترنت دیگر به این شکلی که ما امروزه می بینیم وجود نداشته باشد و محدود شود؟ مطمئن باشید در آن شرایط، دیگر دنیایی بدون مرز وجود نخواهد داشت؟ (دنیایی که روش های زیادی برای دستیابی به اطلاعات در اختیار ما قرار می داد. دنیایی که منابع آموزشی نامحدودی در آن قرار داشت)

مردم کشورهای مختلف نمی توانند اطلاعات خود را رد و بدل کنند و بدون شک دانش های مختلف محدود به کشور های خاصی می شوند. این امکان نیز پیش می آید که ما تنها می توانیم به اطلاعاتی دسترسی داشته باشیم که مورد تایید دولت است و نمی توان به دانش مورد نظر در برخی زمینه ها دست یافت. این مطلب می تواند نحوه ی کارکرد همه چیز را تغییر دهد. فقط کافی است به تاثیر رسانه های اجتماعی در بهار عربی -نوعی شورش دموکراتیک که در کشورهایی مانند یمن و بحرین و لیبی و … به اجرا درآمده است- توجه کنید. تمام دنیا به واسطه ی شبکه های اجتماعی شاهد این ماجرا بودند و آن ها را تشویق می کردند. اما اگر دولت ها، اینترنت را محدود کنند، دستیابی به اطلاعاتی این چنین، آن هم در کمترین سرعت ممکن، به خاطره ای در گذشته ها تبدیل می شود. یکی دیگر از مشکلاتی که ممکن است بعد از محدود کردن اینترت پیش بیاید، افزایش قیمت ها برای کاربران عادی می باشد. ارتباط در هر زمینه ای می تواند سخت تر و گران تر شود. ارتباطاتی مانند برداشتن پول از عابر بانکی که متعلق به بانک شما نیست و یا تماس های بین المللی.

به علاوه بخش بسیار زیادی از ارتباطات ما کنترل می شوند و برای ارتباط برقرار کردن باید دیتاها را از پست های بازرسی زیادی عبور دهیم. به این ترتیب به علت نحوه ی ارسال اطلاعات، جمع آوری اطلاعات با کمترین سرعت ممکن صورت می گیرد. در نهایت ممکن است که شما نیاز پیدا کنید تا برای سریع تر کردن ارتباطات خود، مبلغی را پرداخت نمایید. آیا هم اکنون به میزان ترسناک بودن این واقعه پی می برید؟ این تهدید برای همگی ما وجود دارد. اما هنوز مواردی وجود دارد که بسیار از این ها ترسناک ترند.

شبکه های برق یک کشور، از یکی از آسیب پذیرترین مناطق هر کشور محسوب می شوند و این مطلب فقط به صورت فرضی بیان نمی شود. فقط در سال 2014، شبکه های برق آمریکا حدود 79 بار توسط هکر ها مورد حمله واقع شدند. هکر ها توانستند وارد 37% شرکت هایی شوند که برق مورد نیاز شبکه های برق را تولید می کنند. بر طبق گزارش ها، این حملات به شبکه های برق در گذشته و حال توسط ارتشی از هکرها انجام می شود که در کوششی هماهنگ سعی در تاریک ساختن شهرها دارند. تصور کنید که کشوری مانند آمریکا به درون تاریکی مطلق فرو برود، بدون شک این مطلب باعث ترس و اضطراب عمومی خواهد شد.

ماشین ها به صورت از راه دور کنترل می شوند و همین ماشین ها به صورت روزانه در حال هوشمند تر شدن هستند. از خطایابی خودکار آن ها گرفته تا حذف کردن انسان از معادله ی رانندگی. این مطلب آینده ی خودروهای سواری است. آینده ای که با سرعت هر چه تمام تر به سمت ما می آید. برخی از ماشین ها حتی ممکن است به وسیله ی دریافت اپدیت ها از سرور خود، ارتقا پیدا کنند. این مطلب بیان گر موضوعی خطرناک تر نیز می باشد. به یاد بیاورید هرچیزی که به اینترنت متصل باشد می تواند هک شود. بنابراین هکرها می توانند ماشین ها را هک کنند تا توانایی آن ها را به نفع خود تغییر دهند.

تلفن های همراه می توانند به عنوان یک وسیله ی جاسوسی عمل کنند گوگل می تواند به راحتی کدهای مورد نظر خود را روی هر دستگاه اندرویدی آپلود کند. NSA برای مدتی سعی داشت تا گوگل پلی را در اختیار خود در بیاورد تا بتواند از گوشی های افراد به عنوان یک ابزار جاسوسی استفاده کند. خدا را شکر که این امر به حقیقت نپیوست. اما آیا واقعا این عمل صورت نگرفته؟ نکته اینجاست که اگر سازمانی تصمیم به انجام چنین کاری کند، تمامی ارگان های دیگر باید همه ی وقت و منابع خود را برای تحقق یافتن این عمل (البته نه فقط گوشی های اندروید بلکه تمامی گوشی هایی که از یک سرور برای دریافت اطلاعات خود استفاده می کنند) در اختیار سازمان مربوطه قرار دهند.

اگر این مطلب به واقعیت بپیوندد، نه تنها آن ها می توانند تمامی حرکات ما را زیر نظر بگیرند، بلکه توانایی این را نیز دارند که به زندگی شخصی ما نفوذ کرده و از اطلاعات شخصی ما مطلع شوند.

هک کردن موشک های بالستیک بین قاره ای در 23 اکتبر 2010 که باعث شد 50 عدد از موشک های بالستیک بین قاره ای مجهز به کلاهک هسته ای ناپدید شدند. کسانی که کنترل این موشک ها را در دست داشتند، به مدت 45 دقیقه کنترل آن ها را از دست دادند و نمی توانستند آن ها را پیدا کنند. شاید بپرسید چرا این موضوع خطرناک است. علت این است که در آن مدت آن ها نمی توانستند اقداماتی که می توانست در آینده پیش بیاید را شناسایی کنند. اتفاقاتی مانند یک جنگ جهانی دیگر. علت اصلی این اتفاق هیچ گاه مشخص نشد. موارد زیادی می توانستند باعث این رویداد شوند. اتفاقاتی مانند: مشکلاتی در کابل کشی ها، هک شدن موشک ها از طریق ارتباط رادیویی آن ها، به وجود آمدن این حادثه به علت اشتباه یکی از کارمندان و یا حتی هک شدن موشک ها به وسیله ی یک هکر قدرتمند.

هواپیماهای بدون سرنشین می توانند علیه مردمانی استفاده شوند که قرار بود به وسیله ی این هواپیماها از آن ها مراقبت شود و این در حالی است که  ارتش آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر، هواپیماهای بدون سر نشین خود را در نواحی مختلف برای حفاظت از مردم به پرواز در می آورند. ناگفته نماند که این هواپیماها حاوی موشک های آتش دوزخ - نوعی موشک - می باشند. طبیعی است که این نوع هواپیماها برای ارتباط با سرور خود نیاز به برقراری نوعی ارتباط وایرلس دارند تا بتوانند به وسیله ی انسان ها کنترل و در صورت نیاز آپدیت شوند. همین مسئله می تواند فرصت بزرگی را برای هکرها به وجود آورد تا بتوانند آن ها را هک کنند و از آن ها برای هدف های خود استفاده ببرند.

در ضمن، هکرها می توانند بازار بورس را برطبق خواسته ی خود دستکاری کنند. در سال 2010 این اتفاق روی داد. هکرهای روسیه ای NASDAQ - یک سیستم امن کامپیوتری برای تجارت - را هک کردند. در حالی که این اقدام فقط برای دست یابی به اطلاعات برای کسب مبلغی زیاد بود، این مورد دور از باور نیست که در آینده ای نه چندان دور، گروهی از هکر ها چنین اقدامی را برای از بین بردن اقتصاد یک کشور خاص انجام دهند. اگر این اتفاق رخ دهد، مردم کار و زندگی خود را از دست خواهند داد، اضطراب عمومی افزایش پیدا می کند و فروکش کردن قانون و نظام باعث نابودی دولت ها می شوند.

نتیجه گیری این که دنیای مجازی بالا و پایین زیادی دارد. گروه های خصوصی، شرکت ها و حتی دولت ها گاهی حمله می کنند و گاهی مجبور به دفاع از خود هستند. مثل این می ماند که قبایل در حال مبارزه برای تصاحب قدرت و زمین های بیشتری هستند. تنها تفاوت آن در قرن بیست و یکم این است که چیزی که ما در تلاش برای تصاحب آن هستیم، حتی ماهیتی فیزیکی هم ندارد اما در عین حال دارای قدرت زیادی است. آنچه مسلم است این که کاربران معمولی اینترنت هستند که قربانی این گونه مبارزات خواهند بود.